Badanie wzroku to seria badań przeprowadzonych przez okulistę (lekarza), okulistę lub ortoptyka, optyka, oceniających wzrok i zdolność do skupienia się na przedmiotach oraz ich rozpoznawania, a także inne testy i badania dotyczące oczu. Pracownicy służby zdrowia często zalecają, aby wszyscy ludzie poddawali się okresowym i dokładnym badaniom oka w ramach rutynowej podstawowej opieki zdrowotnej, zwłaszcza że wiele chorób oczu jest bezobjawowych.
Badania oka mogą wykryć potencjalnie uleczalne oślepiające choroby oczu, objawy oczne chorób ogólnoustrojowych lub oznaki nowotworów lub innych anomalii mózgu.
Badanie całego oka składa się z badania zewnętrznego, a następnie specjalnych testów ostrości wzroku, funkcji źrenicy, ruchliwości mięśnia zewnątrzgałkowego, pól widzenia, ciśnienia wewnątrzgałkowego i oftalmoskopii przez rozszerzoną źrenicę.
Minimalne badanie wzroku obejmuje testy ostrości wzroku, funkcji źrenicy i ruchliwości mięśnia zewnątrzgałkowego, a także bezpośrednią oftalmoskopię przez nierozwiniętą źrenicę.
Poniżej prezentujemy główne zagadnienia, z jakimi można się zetknąć przy badaniu okulistycznym.
Ostrość widzenia
Ostrość wzroku to zdolność oka do wykrywania drobnych szczegółów i jest ilościową miarą zdolności oka do widzenia ostrego obrazu z pewnej odległości. Standardowa definicja normalnej ostrości wzroku (widzenie 20/20 lub 6/6) to zdolność do rozwiązania wzoru przestrzennego oddzielonego kątem widzenia jednej minuty łuku. Terminy 20/20 i 6/6 pochodzą od obiektów o znormalizowanych rozmiarach, które mogą zobaczyć „osoba o normalnym wzroku” w określonej odległości. Na przykład, jeśli można zobaczyć w odległości 20 stóp obiekt, który normalnie można zobaczyć z odległości 20 stóp, wówczas ma się pole widzenia 20/20. Jeśli widzisz na wysokości 20 stóp, co normalna osoba widzi na wysokości 40 stóp, wtedy masz widzenie 20/40. Innymi słowy, przypuśćmy, że masz problemy z widzeniem obiektów na odległość i możesz zobaczyć tylko do 20 stóp, co osoba o normalnym widzeniu może zobaczyć do 200 stóp, wtedy masz widzenie 20/200. Terminologia 6/6 jest częściej stosowana w Europie i Australii i przedstawia odległość w metrach.
Często jest to mierzone za pomocą karty Snellena lub bazowego logMAR Velorum Visual Acuity System.
Refrakcja
W fizyce „załamanie” to mechanizm, który zagina ścieżkę światła przechodzącego z jednego ośrodka do drugiego, tak jak gdy przechodzi on z powietrza przez części oka. W badaniu wzroku termin refrakcja jest określeniem idealnej korekcji błędu refrakcji. Błąd refrakcji to nieprawidłowość optyczna, w której kształt oka nie powoduje ostrego skupienia światła na siatkówce, powodując niewyraźne lub zniekształcone widzenie. Przykładami błędu refrakcji są krótkowzroczność, nadwzroczność, starczowzroczność i astygmatyzm. Procedura refrakcji składa się z dwóch części: obiektywnej i subiektywnej.
Refrakcja obiektywna
Refrakcja obiektywna to refrakcja uzyskana bez otrzymywania od pacjenta informacji zwrotnej za pomocą retinoskopu lub auto-refraktora.
Aby wykonać retinoskopię, lekarz rzutuje smugę światła na źrenicę. Seria soczewek błysnęła przed okiem. Patrząc przez retinoskop, lekarz może zbadać odruch światła źrenicy. Na podstawie ruchu i orientacji tego odbicia siatkówki mierzy się stan refrakcji oka.
Auto-refraktor to skomputeryzowany instrument, który świeci światłem do oka. Światło wędruje przez przód oka, do tyłu, a następnie ponownie do przodu przez przód. Informacje odsyłane z powrotem do przyrządu dają obiektywny pomiar błędu refrakcji bez zadawania pacjentom jakichkolwiek pytań.
Refrakcja subiektywna
Subiektywne załamanie wymaga odpowiedzi pacjenta. Zazwyczaj pacjent będzie siedział za phoropterem lub nosił ramkę próbną i patrzył na wykres oka. Okulista zmieni soczewki i inne ustawienia, prosząc pacjenta o opinię na temat tego, który zestaw soczewek zapewnia najlepszą widoczność.
Refrakcja cykloplegiczna
Czasami specjaliści do pielęgnacji oczu wolą uzyskać refrakcję cykloplegiczną, zwłaszcza gdy starają się uzyskać dokładną refrakcję u małych dzieci, które mogą zniekształcać pomiary refrakcji, dostosowując oczy do zakwaterowania. Cykloplegiczne krople do oczu nakłada się na oko, aby tymczasowo sparaliżować mięsień rzęskowy oka.
Funkcja źrenicy
Badanie funkcji źrenicy obejmuje sprawdzenie źrenic pod kątem równego rozmiaru (różnica 1 mm lub mniejsza może być normalna), regularnego kształtu, reaktywności na światło oraz bezpośredniego i zgodnego dostosowania. Te kroki można łatwo zapamiętać za pomocą mnemonicznego PERRLA (D + C): Uczniowie równi i Okrąg; Reaguje na światło i zakwaterowanie (bezpośrednie i zgodne).
Test latarki wahadłowej może być również pożądany, jeśli podejrzewa się uszkodzenie neurologiczne. Test wahadłowej latarki jest najbardziej użytecznym testem klinicznym dostępnym dla lekarza ogólnego do oceny anomalii nerwu wzrokowego. Ten test wykrywa wadę źrenicy aferentnej, zwaną także źrenicą Marcusa Gunna. Odbywa się to w półcienistym pokoju. W normalnej reakcji na test wahadłowej latarki, obie źrenice zwężają się, gdy ktoś jest wystawiony na działanie światła. Gdy światło jest przenoszone z jednego oka do drugiego, oba oczy zaczynają się rozszerzać, ale zwężają się ponownie, gdy światło dociera do drugiego oka.
Jeśli w lewym oku występuje wada eferentna, lewa źrenica pozostanie poszerzona niezależnie od tego, gdzie świeci światło, podczas gdy prawa źrenica zareaguje normalnie. Jeśli w lewym oku wystąpi wada aferentna, obie źrenice rozszerzą się, gdy światło świeci na lewe oko, ale obie zwężą się, gdy świeci na prawe oko. Wynika to z faktu, że lewe oko nie reaguje na bodziec zewnętrzny (droga aferentna), ale nadal może odbierać sygnały neuronowe z mózgu (droga eferentna) w celu zwężenia.
Jeśli istnieje jednostronny źrenica o normalnej reaktywności na światło, jest mało prawdopodobne, że występuje neuropatia. Jeśli jednak towarzyszy temu opadanie powieki górnej, może to wskazywać na zespół Hornera.
Jeśli istnieje mała, nieregularna źrenica, która słabo zwęża się do światła, ale zwykle do pomieszczenia, jest to uczeń Argyll Robertson.
Ruchliwość oka
Należy zawsze badać motorykę oka, zwłaszcza gdy pacjenci skarżą się na podwójne widzenie lub lekarze podejrzewają chorobę neurologiczną. Po pierwsze, lekarz powinien wizualnie ocenić oczy pod kątem odchyleń, które mogą wynikać ze zeza, dysfunkcji mięśni zewnątrzgałkowych lub porażenia nerwów czaszkowych unerwiających mięśnie zewnątrzgałkowe. Sakady są oceniane przez szybkie przesuwanie oka pacjenta do celu w skrajnie prawej, lewej, górnej i dolnej części. Ten test dysfunkcji sacadadic, w wyniku którego słaba zdolność oczu do „przeskakiwania” z jednego miejsca do drugiego może wpływać na zdolność czytania i inne umiejętności, przy czym oczy muszą utrwalać i podążać za pożądanym przedmiotem.
Pacjent jest proszony o podążanie za obiema oczami, gdy porusza się on w każdym z dziewięciu głównych kierunków patrzenia. Egzaminator odnotowuje prędkość, płynność, zasięg i symetrię ruchów i obserwuje niestabilność fiksacji. Te dziewięć pól spojrzenia testuje mięśnie zewnątrzgałkowe: dolne, górne, boczne i przyśrodkowe mięśnie odbytu, a także górne i dolne mięśnie skośne.
Testowanie pola widzenia (konfrontacja)
Testowanie pól wizualnych polega na testowaniu pola konfrontacyjnego, w którym każde oko jest badane osobno w celu oceny zasięgu pola peryferyjnego.
Aby wykonać test, osoba zamyka jedno oko przymocowane do oka egzaminatora okiem nieokluzowanym. Następnie pacjent jest proszony o policzenie liczby palców krótko migających w każdej z czterech ćwiartek. Ta metoda jest preferowana w porównaniu z tradycyjnym testem palcowym, który jest stosowany w przeszłości, ponieważ stanowi szybki i skuteczny sposób odpowiedzi na to samo pytanie: czy dotyczy to pola widzenia peryferyjnego?
Typowe problemy pola widzenia obejmują mroczek (obszar osłabionego widzenia), hemianopię (utratę połowy pola widzenia), homonimiczną hemianopsję i dwudzielną hemianopię.
Badanie zewnętrzne
Zewnętrzne badanie oczu polega na badaniu powiek, otaczających tkanek i szczeliny powiek. Wskazane może być również badanie dotykowe obrzeża oczodołu, w zależności od występujących objawów przedmiotowych i podmiotowych. Spojówkę i twardówkę można sprawdzić poprzez indywidualne spojrzenie w górę i świecenie światła podczas cofania górnej lub dolnej powieki. Pozycja powiek jest sprawdzana pod kątem nieprawidłowości, takich jak opadanie powiek, które jest asymetrią między pozycjami powiek. [1]
Lampa szczelinowa
Dokładna kontrola struktur przedniego oka i przydatków oka jest często wykonywana za pomocą lampy szczelinowej, która jest mikroskopem montowanym na stole z dołączonym specjalnym regulowanym źródłem oświetlenia. Niewielka wiązka światła, która może mieć różną szerokość, wysokość, kąt padania, orientację i kolor, przepływa przez oko. Często ta wiązka światła jest zwężana do pionowej „szczeliny” podczas badania lampą szczelinową. Badacz ogląda oświetlone struktury oka poprzez układ optyczny, który powiększa obraz oka, a pacjent jest podczas siedzenia badany, a głowa stabilizowana przez